Altijd aan tot het niet meer ging

Knoop doorhakken
Ik weet het nog goed: op 3 juni 2024 stuurde ik in de ochtend een bericht naar de directrice met de vraag of ze mij kon bellen. Om 8.42 uur ging mijn telefoon. Ik vertelde haar dat mijn fysieke klachten te hevig waren en dat ik mij genoodzaakt voelde om mij ziek te melden. Ik had lang getwijfeld over deze beslissing. Ik kampte met een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor de groep. Ik wilde de kinderen niet in de steek laten, zeker niet nadat ze al zoveel verschillende gezichten hadden gezien in één jaar. Er was bovendien geen vervanger beschikbaar op school. Dus wie zou de groep dan overnemen? Genoeg gedachten die ervoor zorgden dat ik toch bleef doorgaan, maar was dat echt de juiste keuze? Of speelde er iets anders op de achtergrond?

Waar het begon
Vanaf de zomer van 2023 begon ik fysieke klachten te ervaren. Ik voelde regelmatig een innerlijke onrust, alsof ik voortdurend gehaast was. Vooral op momenten waarop ik juist tot rust probeerde te komen, bijvoorbeeld wanneer ik op de bank zat en tv keek, kwam dat gevoel sterk naar boven. In mijn hoofd was het erg druk. De hele dag piekerde ik en vroeg ik me af of ik het allemaal wel goed deed. Het leek alsof er geen einde kwam aan die gedachten.

In die periode sprak ik met een vriendin die net een onderzoekstraject voor AD(H)D was gestart. Veel van haar symptomen herkende ik bij mezelf: vergeetachtigheid, snel afgeleid zijn, gevoeligheid, snel overprikkeld raken, moeite met overzicht houden en slaapproblemen. In tegenstelling tot haar kon ik mij echter niet herinneren dat ik deze klachten al van jongs af aan had. Toch besloot ik om bij mijn huisarts een verwijzing aan te vragen voor verder onderzoek.

AD(H)D onderzoek
Zo gezegd, zo gedaan. In oktober begon ik aan een onderzoek naar AD(H)D. Het eerste gesprek was met een behandelaar: een intake waarin mijn klachten en levensloop werden besproken. Na afloop kreeg ik een vragenlijst mee die ik moest invullen voor het volgende gesprek, met daarbij het verzoek om een familielid mee te nemen dat nauw betrokken is geweest bij mijn opvoeding. Tijdens het invullen van de vragenlijst viel het me op dat ik als kind weinig tot geen kenmerken vertoonde. Vanaf mijn puberteit werden deze echter wel duidelijk zichtbaar.

De conclusie van de behandelaar was dat ik de stempel ADD kreeg, al was het lastig om dit met zekerheid vast te stellen gezien mijn verleden (daar kom ik in een andere blog op terug). Ik heb me erbij neergelegd en ben verdergegaan met mijn LIO.

Toename klachten
Vanaf november 2023 begonnen mijn klachten toe te nemen. Ik had dagelijks intense hoofdpijn en nekpijn, en ik was erg vermoeid. Een nacht slapen gaf mij geen energie meer. Mijn omgeving en behandelaren koppelden deze klachten aan het afstuderen. Ik liep mijn LIO-stage en werkte tegelijkertijd aan mijn eindverslag. Zulke verslagen moesten aan allerlei hoge eisen voldoen, en dat was niet mijn sterkste kant. Vanaf het moment dat ik opstond tot het moment dat ik naar bed ging, was ik bezig met het verslag of mijn stage.

Vanaf december 2023 begon ik mij emotioneel afgevlakt te voelen. Dat was een vreemde gewaarwording! Ik ben gewend mijn emoties intens te ervaren, maar van het ene op het andere moment voelde ik vrijwel niets meer. Geen liefde, verbinding, verdriet of blijdschap. Alleen angst en vermoeidheid kon ik nog voelen. Ik begon mijn omgeving te geloven en hoopte dat het na mijn afstuderen beter zou worden. Nog even volhouden tot februari, dacht ik.

Nieuwe baan
Het was gelukt! Mijn eindgesprek heb ik met een voldoende afgerond: ik was eindelijk juf! Op 8 februari nam ik afscheid van mijn stageplek en stond er een weekje carnavalsvakantie voor de deur. Zelf vier ik geen carnaval, maar even bijkomen na al het harde werk klonk erg aantrekkelijk.

Na de vakantie begon ik op mijn eerste werkplek, in groep 7. Mijn eerste dag verliep erg goed. De leerlingen deden enthousiast mee en hielpen mij waar nodig. Helaas sloeg dit gedurende de week om. In momenten van hevige emotie maakten de kinderen hun eigen regels, en het overzicht bewaren werd steeds lastiger. De veiligheid van de leerlingen kwam in die situaties zelfs in het geding. Alle methodes die ik tijdens mijn stages had geleerd, leken nauwelijks effect te hebben. Ik stond met mijn handen in het haar en wist niet wat mij overkwam. Het was een intens begin. Als jonge kind specialist ligt mijn expertise niet in de bovenbouw, maar ik wilde de uitdaging graag aangaan. Toch begon mijn onzekerheid steeds meer toe te nemen.

Dagelijks had ik het gevoel dat ik faalde als leerkracht, omdat ik de groep niet in het gareel kreeg. Die onzekerheid ging gepaard met fysieke klachten, zoals hoofdpijn en buikpijn. Elke avond kwam ik doodop thuis. De vraag “Is dit het nou?” spookte steeds vaker door mijn hoofd.

Meivakantie en burn-out
Wat keek ik uit naar de meivakantie. Ik telde de dagen af. Even rust en tijd om bij te komen van alles en weer op te laden, dacht ik. Maar vanaf het eerste moment veranderde dat.

In 2016 is bij mij het prikkelbare darm syndroom (PDS) vastgesteld, een medische term die inhoudt dat er darmklachten zijn, zonder dat daar een duidelijke medische oorzaak voor gevonden kan worden. Tijdens de vakantie namen mijn PDS-klachten steeds verder toe. Het begon na het avondeten: ik kreeg hevige steken in mijn buik die me dwongen om te gaan liggen. De pijn was zo intens dat ik me niet meer kon bewegen. Alleen iets warms, zoals thee of een kruik, kon dan nog verlichting bieden.

Later in de vakantie kreeg ik ook overdag last van buikpijn. Een bezoek aan de huisarts leverde geen antwoorden op. Medisch gezien was er niets mis, maar waarom voelde ik me dan allesbehalve gezond? Aan het einde van de vakantie voelde ik me nog steeds net zo moe als daarvoor, er was niets veranderd. Ik besloot het nog even aan te kijken, in de hoop dat de klachten zouden afnemen zodra ik weer aan het werk ging. Maar dat gebeurde niet. Sterker nog, de hoofdpijn kwam er ook nog bij. Ik begon me af te vragen of het misschien toch een burn-out was. De symptomen kwamen overeen. Moest ik dan echt op de rem trappen? Was dit het signaal van mijn lichaam dat het niet langer zo door kon gaan?

Na lang nadenken, besefte ik dat het zo niet langer kon. Ik zat midden in een burn-out en er moest iets veranderen. Op 3 juni nam ik een belangrijk besluit: ik koos voor mezelf, legde het werk neer en zette mijn gezondheid op de eerste plaats. Tot op de dag van vandaag zie ik dat nog steeds als het beste besluit dat ik ooit heb genomen. Vanaf dat moment begon voor mij een nieuwe weg: de weg naar herstel en de zoektocht naar mezelf.

Ik neem je graag mee op deze weg!